terugblik op project Roemenië

Thuis van Project Roemenië

Nu we al weer even terug zijn, een terugblik!

Met 48 personen togen wij naar het bergdorpje Remeti in de Roemeense bergen. Twee busjes apart als kwartiermakers en leveranciers van gereedschappen en materialen. En een touringcar 28 uur onderweg met de andere 42. Aangekomen waren de opmerkingen niet van de lucht bij dit primitieve huis Mahanaim zoals het heet: “het valt mee” tot en met “verschrikkelijk”. Er was ons gewaarschuwd: je gaat uit je comfortzone. Dat is gelukt. Het bereik van je smartphone nihil, de simpele douches die sporadisch warm water hebben kon je links laten liggen wegens werkzaamheden daaraan, dus in de echt wel koude beek.

Er werd gewerkt in 5 ploegen van 6 of 7 jongeren uit zowel Wolvega als Aldeboarn. Dat mixte heel leuk: nieuwe vriendschappen ontstaan. Laminaat leggen, schuren en schilderen, muren schoonmaken en sauzen, paadjes leggen. Daarnaast een technisch team voor douchecabines, vensterbanken maken, goten monteren en ander werk. En een kookploeg: alle dagen lekker, gevarieerd gegeten. Toen we het werk overdroegen aan de stichting, die hier elke zomer voor 1500 kinderen en jongeren uit kansarme gezinnen een vakantieweek organiseren (de week van hun leven!) zeiden de voorzitter en directeur: wij zijn niet een stap maar meerdere stappen vooruit geholpen! We wisten eigenlijk niet hoe het verder moest met dit zo bijzondere werk, dankjewel!

Daarnaast gingen jongeren in groepjes naar Oradea, om mee te lopen in het sociaal maatschappelijk werk van de stichting. Daarvan terugkomend bleken ze echt iets mee gemaakt te hebben. Vele emoties bij het vertellen van het verhaal van ouderen in werkelijk miserabele omstandigheden en een inkomen van niets of bijna niets. Indrukwekkend dat een oude vrouw dan de gekregen reep chocolade nog verdeelt ook onder de jonge gasten, die ze echt verwelkomt. Een beetje hulp maakt het verschil voor deze mensen. Een voorbeeld zijn zulke mensen voor ons: delen van het schamele wat je hebt als medicijn van  dank en verwondering.

Wij hebben van de Wolvegaaster en Boarnster gemeenschap heel veel steun en meeleven ontvangen. Daarvan is nog een behoorlijke som geld over. Dat geld zal ook geïnvesteerd worden aan dit zo goede doel, maar dit wordt nader uitgewerkt. Dus: wordt toch nog vervolgd. De enorme hulp, de grote en kleine giften: alles heeft geholpen. Jullie sponsoring, het zingen, meehelpen organiseren, het vele vele vele: allemaal heel hartelijk dank. Het is onmogelijk iedereen te helpen. Maar je mag het zo zeggen, zoals de voorzitter van de stichting het zei: jullie hebben geholpen aan het laten groeien van het koninkrijk van het licht! Een prachtig project waarvan de deelnemers eigenlijk allemaal zeiden: ik zou zo weer mee gaan.

Ds. Piet

Hond naar de Kerk?

Hond naar de Kerk?

Hoewel er in het algemeen in Aldeboarn geen hond naar de kerk gaat, denkt mijn hond er kennelijk anders over. Vorige week nam hij de poten op liefdespad. Hij had zijn kans schoon gezien toen de deur even open had gestaan om zijn neus achterna te gaan. De (bijna) buurmeisje-hond was loops, zoals je dat zegt, dus hij erachteraan. Hij kwam tot aan de Boarn waar een andere hond te zwemmen was en daarvan de baas nam hem maar mee. Zo kwam onze Sjep – o sorry, ik had hem nog niet voorgesteld – bij de voormalige Gereformeerde Kerk keurig aan een touwtje te zitten. Hond bij Kerk kortom. Logisch, zul je zeggen, waar anders gaat de hond van een domi heen?

Ondertussen waren Margreet en Henk al aan het rondfietsen om aan al het geloop  een einde te maken. Bij mij rinkelde de telefoon ondertussen van allerlei gealarmeerde dorpsgenoten, die het euvel op facebook zelfs al gelezen hadden. Ik zeg alle dorpsgenoten dank voor zoveel oplettendheid. Het loopt hier als een vuurtje rond kennelijk, en dat alles bij Pinksteren. Eind goed al goed. Onze hond slaapt weer rustig op zijn oude dag, maar ik denk nog wat na over dat vuur. Ik houd eerlijk gezegd wel van Heilig Vuur. Van mij mogen er meer honden naar de Kerk lopen.

een boom waar je U tegen zegt

Loop ik maar zo ergens wat rond

val ik van verbazing bijkans om

maar kan nog net tegen die brede boom

aanleunen

en zeg

U

tegen haar

 

Want wat staat zij daar

in grote glorie te stralen

met bloemen als kaarsen

beloftevol

om de diepglanzende vruchten

die ik later vanuit de holte van mijn hand

diep in mijn jaszak hoop weg te stoppen

 

Een boom als een kathedraal

die met duizend kaarsen

heel de hemel verlicht

ja ook mijn hart

 

En ze staat er bij te blozen

want het is haar schepper

die de kroon overlaadt

met dit fonkelende licht

halleluja